Ana Sayfa
Foto Galeri
9.03.2025
Bursa’nın en çok ekmek satan fırını
-
-
-
- Bursa’nın en çok ekmek satan fırınlarından birinin sahibiyim. Her gün satılan binlerce ekmek diyebilirim. İçeri giren çok olur ekmek ister, genellikle veririz ücretsiz diye alır gider. Üst kattayım, kameralara bakmaktayım. Bir abla var, ilk defa karşılaşmaktayım. Kapının önünde 10 dk. oldu, bir sağa bir sola dolanıp durdu. Kuyumcu olsak hırsız sanki bizi soyacak. Ama ne öyle bir durumu var, ne de akılsız değil ya fırını soyacak kadar. Baktım ki içeri gireceği yok. İndim aşağıya, geçtim tam karşısına : Ablacığım bir şeye mi baktın? dedim. Yok abi, rahatsız ettim sizi, hayırlı işler dedi ve yola doğru ilerledi. Elini tutan küçücük kız çocuğu çekiştiriyor: Anne ne olur gitmeyelim, söylüyordu . Seslendim ablaya: Kardeşim bana bir bakar mısın? Duymamış gibi yaptı, ama ikinci de durdu ve dönüp baktı. ‘’Ablacım dedim vaktin varsa buyurun içeriye. Konuşmadı, çocuğunun yüzüne baktı…
-
- Konuşmadı, çocuğunun yüzüne baktı kafasını salladı, dükkanıma ismim attı. Bak abla dedim. Bizim bu dükkana çok ekmek almaya gelen olur, parasız alırlar. Biliyorum bazı durumlarda de beni kandırıyorlar. Ama olsun diyorum, ben bunun bereketi ile binlerce satıyorum. Ama ilgi ettim sen üç defa döndün kapıdan tam içeri girecekken. Var mı ihtiyaç? Ne olur varsa söyle Çaylarda geldi o arada, işaret ettim ve istedim masaya simit ve poğaçada. Önce yiyin sonra konuşalım dedim. O çocuğun ve ablanın çiğnemeden, ağzındaki bitmeden yine ısırışlarına tanıklık ettim. Aç kardeşim bunlar, bu tür mi yer aç olmasalar. Abla bir soluk aldı, ikinciye gelen çaydan yudumladı ve başladı anlatmaya : Abi, dün eşim eve bir bayan getirdi. Terk edin anında burayı dedi. Evden çıktığımda saat gece ikiye gelmekteydi. Önce bir otobüs durağında oturduk. Sonra baktım ki başımıza bir hal gelecek, bir karton bulduk ve Emirsultan Mezarlığı’nda uyuduk. Tamam da beş kuruş vermedi ki adam bana. Çıktık işte bir mont ve ufak bir çantayla. Acıktık tabii sabah olunca. Ama beş kuruş yok ki yanımda. Bir akrabam var ama o da çok uzakta. 20-30 TL lazım ki gideyim yanına. Telefonumu da vermedi, satacak besbelli. Arayamismim da kimseyi. Acıkınca da, kızım da elimden tutup senin fırının önünde durunca, girmedim içeriye istemeye utandım. Bak nasıl gülüyor evlismim, karnı doydu diye. Sevindirdin ikimizi de. Tanrı razı olsun, bu dükkanın hep müşteri ile dolsun, dedi. Annem vefat etmişti geride bıraktığımız hafta. Oturuyordu 21 senedir alt katımda. Aklıma orası geldi bir an da. Hem boş, hem de eşyalı. Şimdi götürsem eve bu ablayı hanım ne der acaba? Anlattım ablaya. Burada çalışmak ister misin dedim? çocuğun ile gel hem karnını doyur hem de yardım et. Zaten diğer çaresi de yoktu. Öyle sevindi ki, ayağa kalktı elimi öpmek istedi. Eşimi arismim, o da çok sevindi. Ben gelip onları araba ile alayım anında dedi. Üç aydır abla iş zamanında yanımda, akşam alt katımızda. Çok mutlular kızıyla. Kira almıyoruz, faturaları biz ödüyoruz, evlismimız yok onun kızını evlat gibi seviyoruz. Bugün baktım, bir bayana iki ekmek verdi. Parasını istemedi. Sonra çantasından para alıp kasaya bırakıverdi. O da birine iyilik gerçekleştirmek istemişti. Sesimi çıkarmismim. Görmemiş gibi yaptım. Ellerimi açıp Tanrı’a ebedi şükrettim, bunca sene sonra bana bir kardeş ve evlat yolladığı amacıyla teşekkür ettim. ALLAH sasenearınızı artırsın İNŞAALLAH …⚘⚘⚘ ÂMİN.
