Ana Sayfa
Foto Galeri
28.01.2025
İnsan bazen gönlüne söz geçiremiyor
-
-
-
- Benim ismim Perihan 65 yaşındayım. Artık orta ihtiyar bir bayanım, ama ruhum genç . Eşimi seneler evvelce kaybettim, çocuklarım kendi hayatlarını kurdular, torunlarım büyüdü ve ben evimde yalnız kaldım. Günlerim genelde televizyon karşısında, kitap okurken ya da biraz eski dostlarımla konuşarak geçiyordu. Ama bir şey eksikti kendimi çok yalnız hissediyordum bir bayan olarak birtakım arzularım oluyordu… Bir arkadaşım, internette insanlarla tanışabileceğimi söyledi. “Bir bak” dedi. Önce tereddüt ettim, ama sonra bir talih vermek istedim. Bir akşam, feysimde gezinirken bir mesaj aldım. “Merhaba, Perihan hanım. Profiliniz çok hoşuma gitti, sizinle tanışmak istiyorum.” Bu mesajı yazan adam, ismini “Emre” olarak tanıttı. 45 yaşında, yakışıklı, uzun boylu, güler yüzlü bir adamdı. Kendini işadamı olarak tanıttı. Türkiye’nin diğer bir şehrinde yaşıyor, yalnız olduğunu söyledi. Bana çok ilgi gösterdi, her gün mesajlar atıyordu, uzun telefon konuşmaları yapıyorduk. Bir vakit sonra, sanki senelerdır tanıyormuşum gibi hissettim. Emre, bana çok kıymetli bir bayan olduğumu söyledi. Benimle bir gerçeği paylaşmak istediğini belirtti. Zamanla bana çok bağlandığını, beni çok sevdiğini yanıma gelmek benimle birlikte olmak istediğini söyledi,
-
- Ben de ona güvenmeye başlismim. Her ne kadar mesafeli bir şekilde başlasam da, günler geçtikçe içimi ısıtan, bana değer veren biri gibi göründü. O kadar çok sıkıldım ki yalnızlıktan, o kadar çok gereksinim duydum ki birinin dikkatini kazanmak amacıyla her şeyi verdim. Bir gün, bana diğer bir şehirdeki bir iş toplantısına katılacağını söyledi. Uçak bileti ve otel masraflarını halledeceğini ama bir ödeme yapması gerekliliğini ekledi. “Ayşe, bana yardımcı olabilir misin? Sadece birkaç günlüğüne bir oran para gönderirsen, her şey çözülecek.” İlk başta tereddüt ettim ama sonra ona güvenip, sahip olduğum paradan bir bölümünü göndermeye karar verdim. Ona güvenmeye başladıkça, daha çok yardım ve para talep etmeye başladı. Zamanla, bir mesele çıktı ve “Başka bir ödeme yapmamız lazım” dedi. Bu proses bir vakit daha devam etti, her defasında ben daha da yavaşça ama dayanıklı ismimlarla ona para göndermeye devam ettim. Düşünmeden, “Ona yardımcı olmalıyım,” dedim. Ama bir gün, telefonlarına ulaşamamaya başlismim. Mesajlarım yanıtlanmadı, sesli yanıtlar hep aynıydı, yanıt yoktu. Birkaç hafta atlattıktan sonra, o tanıdığım adam bundan sonra yoktu. Kendisini yine arismim, ama ne telefonunda, ne de internette rastgele bir iz bulabildim. Ve bir sabah uyandığımda, her şeyin bir yalan olduğunu fark ettim. Emre, gerçekten beni dolandırmıştı. Yavaşça içimi tüketen o adam, kalbimi kırmış ve beni yalnız bırakmıştı. Bir şekilde, dolandırıldığımı anlamıştım ama iş işten geçmişti. Üzüntüm, öfkem, hayal kırıklığım her şeyin önündeydi. Ama bir şey fark ettim: Ben hala ayaktaydım. Geçmişte kaybettiklerimle de barıştım. Bu hikaye, bana bir ders verdi: Gerçek sevgiyi ararken, kendimi unutmamalıydım. Şimdi internete girmiyorum. Yalnızlığımda öğrendiğim şey şu: Gerçek arkadaşlık ve güven, paradan daha kıymetli. Ve ihtiyarlık, yalnızlık, insanı ne kadar kırsa da, insan her vakit yine ayağa kalkabilir.
