Ana Sayfa
Foto Galeri
10.01.2025
Kocama iftira attılar cezaevine girdi en az 5 yıl yatacakmis
-
- Kocama iftira attılar cezaevine girdi en az 5 sene yatacakmis, iki çocuğumla kaldım ailem yanlarına çağırdı ama gitmek istemedim, bir şekilde ayaklarımın üstünde durmak istiyordum, ama birturlu olmadı geçinemiyorum ailemin yanına gitmek zorundaydım, ev sahibi kirayı alabilmek amacıyla geldi, kirayı veremiyorum ailemin yanına dönmek zorundayım dedim, lüzum yok kocan içerden çıkana kadar ben sana yardımcı olurum dedi. Gitti Bi vakit sonra geldi yiyecek erzak falan almış banada biraz para verdi, kendisine biseyler al dedi gitti. Çok sevinmiştim, ertesi gün çarşıya gittim elbise aldım geldim yemek yaptım yedik saat geç oldu tam yatacaktik kapı çaldı.
-
- Kapı çaldığında saat son derece geç olmuştu. Çocuklarım oldukça uyumuş, ben de onlarla eş güdümlü odada uzanıyordum. Kalbim süratlice atmaya başladı. Bu saatte kim olabilirdi ki? Ayağa kalktım, kapıya doğru ilerledim. Pencereden bakarak gelenin kim olduğunu anlamaya çalıştım. Ev sahibinin silueti görünüyordu. Derin bir soluk alıp kapıyı açtım. “Hayırdır?” dedim, sesimdeki hafif tedirginliği gizleyemeyerek. Ev sahibi utangaç bir ifadeyle baktı. Elinde bir dosya vardı. “Rahatsız ettiğim amacıyla kusura bakma,” dedi. “Ama konuşmamız lüzumen mühim bir şey var.” Beklenmedik Bir Haber Ev sahibinin elindeki dosyaya baktım. “Nedir bu?” diye sordum. “Seni daha çok üzmek istemem ama galiba bu hususta harekete geçmemiz lüzumiyor,” dedi ve dosyayı bana uzattı. Dosyanın içersinde birtakım belgeler ve kocamla alakalı bir mahkeme kararı vardı. Gözlerim büyüdü. “Bu nasıl olası olabilir? Kocam masum,” dedim gözlerim dolarak. Ev sahibi, “Biliyorum, bu yüzden size yardım etmek istiyorum,” dedi. “Benim bir avukat arkadaşım var. Bu dosyaları ona gösterebiliriz. Belki bir yol bulabiliriz.” Umut Işığı O an, ev sahibine olan şüphelerim tamamiyle kayboldu. O, aslında yardım etmek isteyen biriydi. “Bunu yapar mısınız?” dedim şaşkınlıkla. Gülümseyerek, “Elbette, bu dünyada iyi insanlar hala var,” dedi. Ertesi sabah ev sahibi beni ve çocuklarımı alıp avukat arkadaşına götürdü. Dosyaları araştıran avukat, “Burada aslında garip şeyler var,” dedi. “Bu davanın detaylarını yine gözden geçireceğim ve en kısa vakitde sizinle iletişime geçeceğim.” Yeni Bir Mücadele O günden sonra hayatımızın temposu değişti. Ev sahibinin ve avukatın yardımıyla, kocamın suçsuzluğunu kanıtlamak amacıyla ismim ismim ilerlemeye başladık. Ev sahibi, bizi yalnız bırakmıyordu. Çocuklarımla ilgileniyor, ihtiyaçlarımızı karşılıyordu. Bir gün, çocukları okula bırakıp eve döndüğümde kapıda bir not buldum. “Adliyeye gitmemiz lüzumiyor, mühim bir ilerleme var.” Hemen hazırlanıp avukatla ve ev sahibiyle buluştuk. Mahkeme dosyasında oluşturulan yeni incelemeler, kocamın suçsuz olduğuna dair kuvvetli ispatlar meydana çıkarmıştı. Bu haber, içimde bir umut ışığı yaktı. Büyük Gün Aylar vakitn mücadele sonucunda mahkeme günü geldi. O gün ev sahibi de yanımızdaydı. Kocamın suçsuzluğu kanıtlandı ve mahkeme, onu serbest bırakmaya karar verdi. Bu haberi duyduğumda gözyaşlarımı tutamismim. Çocuklarım babalarına kavuşacaktı. Yeni Bir Başlangıç Kocam serbest bırakıldıktan sonra, ev sahibine duyduğum minnettarlık tanım edilemezdi. Ona teşekkür etmek istedim ama o yalnızca, “Bunu yapmam insanlık görevim,” dedi. Hayat, birtakım durumlarda zorlu sınavlar verir ama doğru insanların yanınızda olması her şeyi değiştirir. Bu vakitçte öğrendim ki, iyilik katiyen küçümsenmemesi lüzumen bir güçtür. Ev sahibimiz, bizim amacıyla yalnızca bir yardım eli değil, aynı vakitte yaşama dair inancımızı yine kazanmamıza vesile olan bir arkadaş olmuştu. Bu hikâye, bize hayatın beklenmedik anlarda güzel sürprizler sunabileceğini bir kez daha hatırlattı.
