Vefa kelimesinin Türkçe sözlüğündeki karşılığı şu şekildedir: ‘‘Sevgi, dostluk ve bağlılıkta sebat etmek, sözünde durmak.’’ Ne olursa olsun vefaya veda etmeyelim, iyilik gördüğümüz insanları unutmayalım. Kusur aramaya başlarsak, kusursuz insan olmadığımızı görürüz. Çünkü kusurlarımızla özel olduğumuzu biliyorum. Kusur aramayalım. Arayacaksak da önce kendimizden başlayalım.

İnsanlık adına yüce bir erdem olarak adlandırılan vefa, manevi duyguları temsil eder. Dolayısıyla her insanın vefaya bakış açısı farklıdır. Bu yüzden vefakâr da vardır vefasız da! Vefalı davranış sergileyen herkese sonsuz saygı duyuyorum. Vefasızlığın vücut bulmuş hali olan insanları fark ettiğimde kendimce görmezden gelmeyi tercih ediyorum. Hoş, dünyayı değiştiremeyeceğimizi biliyorum; ancak ‘‘vefasızlık’’ karşısındaki duruşumuzu değiştirebileceğimize yürekten inanıyorum. Bu fikrimin de uygulanırsa çok iyi farkındalık yaratacağını düşünüyorum.

Bana yaptığı iyilikleri tek tek sayan ve benden beklentilerini açıkça sıralayan insanlar, onlara yaptığım iyilikleri, güzellikleri, fedakârlıkları görmezden gelir. Bu da beni değiştirir. Herkes vefalı olamaz, arkadaş! Okyanuslar ötesindeki ülkeye, Kanada’ya taşındığımdan beri iyi günlerimde, kötü zamanlarımda aklına dahi gelmeyen arkadaşlarımdan vefa beklemenin doğru olmadığını düşündüğümden beri çok daha güçlü ve mutluyum. Vefa, vefayı hak edene gösterilir. Yaptıklarını unutup, yıllar sonra kibarca ayar vermeye çalışana değil! İnsanlar birbirinden medet ummaktan kendi ayakları üzerinde duramaz olmuş, başkalarının sırtından geçinmeyi huy edinmiş ve menfaat değerleri her şeyin önüne geçmiş…

Yıllar geçiyor… Bu konuda hissettiğim duygu hep aynı kalıyor. Kalbim neden bu kadar çok acıyor? Neye daha çok kırıldım, bilmiyorum. Yalan söylemelerine mi artık kimseye güvenmemeyi mi?

Güven olmadan arkadaşlık, dostluk, aşk yaşanmaz. İşte hep bu yüzden mevsimsizim… Gelene hoş geldin, gidene güle güle deme zamanı mı? Herkese vefalı günler dilerim.